Dwór w Śmiłowie

Opis

Romantyczne miejsce, świadek wielu historii, który dziś zaprasza do odbycia wędrówki w niedaleką przeszłość. Przez chwilę znajdziecie się w pięknym wnętrzu klasycystycznego dworu, w którego wnętrzach poczujecie się jak bohaterowie opowieści. 

Dwór w Śmiłowie wybudowany w II połowie XVIII wieku w stylu barokowym, przez Józefa Wiercińskiego herbu Ślepowron, na miejscu XVII-to wiecznej wieży mieszkalnej Czyżowskich. W latach 20 tych XIX wieku Cyprian Baczyński herbu Sas z żoną Katarzyną z Wiercińskich, przebudowują śmiłowski dwór w stylu klasycystycznym, dodając czterokolumnowy portyk w elewacji frontowej i sześciokolumnowy, wgłębny portyk w elewacji ogrodowej. W 1945 roku zagrabiony przez państwo wraz z majątkiem ziemskim, przypadkowo użytkowany, popada w ruinę. Stan taki trwa do 1986 roku kiedy to kupują go wraz z otaczającym parkiem osoby prywatne. Przywracają go do stanu świetności i wyposażają zgodnie z duchem minionych epok. Piękne wnętrza dworu wraz z parkiem udostępnione są zwiedzającym.

Dwór śmiłowski stanowi typowy przykład dworu wiejskiego, interesujący w swych nawarstwieniach stylowych, dokumentujących zarówno jego historię budowlaną jak i przemiany w koncepcjach architektonicznego kształtu dworskiej rezydencji wiejskiej. Kolejne przemiany nie tylko nie naruszyły pierwotnej substancji zabytkowej dworu, ale wniosły nowe wartości. W postaci, jaką uzyskał śmiłowski dwór w czasie rozbudowy w latach 20 tych XIX wieku stanowi jeden z nielicznych już przykładów dworów z gankiem od podjazdu i z portykiem wgłębnym od ogrodu. Obiekt został poddany pracom konserwatorskim i wyposażony zgodnie z duchem XVIII i XIX wieku.

Bogate wnętrza śmiłowskiego dworu wyposażone są meblami z XVIII i XIX wieku, ściany zdobi malarstwo czołowych polskich malarzy. Podziwiać można również zbiór porcelany , sreber, bibelotów , rzemiosła artystycznego, tkanin i innych przedmiotów z tego okresu. Muzeum posiada bogatą i wyjątkową kolekcję lamp naftowych. Elewacja frontowa jest 11 osiowa a budynek orientowany jest na godzinę 11.00. Miało to znaczenie praktyczne, gdyż każda strona domu była oświetlona promieniami słonecznymi w określonych porach dnia, a promień słońca padając na dom prostopadle o godzinie 11.00 i przechodząc przez sień przypominał domownikom o zbliżającej się porze obiadu. Dominującym i niezmienionym elementem pierwotnego wyglądu dworu a jednocześnie dopełnieniem jego XVIII to wiecznej formy dworu jest jego wyniosły, mansardowy dach.